این امید و تلاش برای تغییر، نه تنها باعث اصلاح مشکلات می‌شود، بلکه می‌تواند در سلامت ما نیز مؤثر باشد؛ هم سلامت روانی و هم سلامت جسمی.
این، بخشی از نتایج مطالعه‌ای است که هم‌اکنون در حال انجام است و عوامل مرتبط با سلامت گروهی از افراد متولد سال ۱۹۷۰ را به‌طور طولانی‌مدت، بررسی می‌کند.
به گزارش رویترز، در این مطالعه مشخص شده کسانی که از کودکی، خود را قادر به ایجاد تغییرات می‌دیده‌اند و به‌اصطلاح، نقطه کنترل درونی داشته‌اند، هم سطح استرس و تنش روانی کمتر داشته‌اند و هم از لحاظ برخی عوامل سلامت جسمانی از سایر هم سن‌وسال‌های‌شان جلوتر بوده‌اند.
به‌عنوان مثال کمتر دچار چاقی و عوارض آن شده‌اند. همچنین از شیوه پاسخگویی آنها به پرسش‌های متعدد چنین به‌نظر می‌رسد که این افراد عزت‌نفس بیشتری دارند و این عامل، باعث شده که انگیزه بیشتری برای رعایت رفتارهای سالم‌تر غذایی و نیز ورزش داشته باشند.
این رابطه، حتی بعد از عوامل زمینه‌ای، مانند بهره هوشی این افراد، وضع درآمد خانواده آنها و نیز وضع تحصیلی آنها، همچنان برقرار بود.
شیوه ارزیابی نقطه کنترل درونی در این افراد به این ترتیب بوده است که در سنین مختلف، با توجه موقعیت‌های درگیر در آن، پرسش‌هایی از آنها می‌شده تا متوجه شوند که پیشرفت‌ها و شکست‌های خود را مدیون چه عواملی در زندگی می‌دانند. مثلا در 10 سالگی از آنها پرسیده شده بود به‌نظر شما گرفتن نمره بهتر به چه دلیلی است؛
تلاش بیشتر یا شانس بهتر؟ کسانی نقطه کنترل درونی داشتند که عامل درونی، یعنی تلاش شخصی را، مهم‌تر از شانس دخیل می‌دانستند.
به گفته این محققان، شکل‌گیری نقطه کنترل درونی، همزمان با شکل‌گیری شخصیت و از دوران کودکی آغاز می‌شود. به‌عنوان مثال، شیوه برخورد والدین با کودکان، نقش مهمی در سوق دادن او به سمت نقطه کنترل درونی دارد.
والدینی که کودک را به سمت استقلال در تصمیم‌گیری سوق می‌دهند و به جای امر و نهی کردن به او، اجازه می‌دهند تا خود نتایج انتخاب و عمل خود را مشاهده کند، فرزندانی تربیت کرده‌اند که به جای بد و بیراه گفتن به زمین و زمان، به فکر تغییر و اصلاح خود و جهان اطراف‌شان هستند.
واضح است که چنین نگرشی، برخلاف تصور برخی از ما، با احساس و تصور مبالغه‌آمیز از توانایی خود، تفاوت ریشه‌ای دارد.
این مطالعه تاکید دیگری است بر این نکته که سلامت همه‌جانبه و واقعی، جز با آموزش و استقرار رفتارهای سالم، محقق نخواهد شد.
به این معنی که کودکان ما علاوه بر تغذیه انحصاری با شیر مادر در ۶ ماهه اول زندگی، واکسیناسیون و مواردی از این قبیل، نیاز دارند که در سن مناسب، مهارت‌های درست فکر کردن و درست رفتار کردن و در یک کلمه، مهارت‌های زندگی را بیاموزند.
